Karabasan

Sessizlik sarmış dört bir yanımı. Karanlık eşlik ederken yalnızlığa, açık jaluzi sebebiyle sokak lambasının ışığı vuruyor hafiften içeri. Mutfaktaki musluktan akan damlalar, odadaki saatten tiktaklar belli bir ritimde uykuya dalmama yardımcı oluyor.
Sonra mı? Zaman ilerlemiş, uyku hafiften vedalaşır olmuş, rüzgarın uğultusu ritmi bozmuş. Gözlerimi hafifçe açıyorum. Önümde karanlıktan kim olduğunu seçemediğim biri! Arkasında dışarıdan vuran beyaz ışık, yüzü duvara doğru dönük. Annem olduğunu düşündüm. Gelirdi bazen. Özlerdi...

Gözlerimi tekrar yumdum. Bir süre sonra yine açtım. O oradaydı. Yine aynı şekilde duruyor, sanki bir şey dememi bekliyordu. Olur ya bazen! Ses çıkmadı. Yüzü bana döndü. Halen seçilmiyordu. Yavaşça bana yaklaştı. Sesim iyice kısıldı. Yüzü daha da kararıyordu. Çok yakınlaştığında karanlık bir duman, bir sis, bir toz bulutu gibi havaya dağıldı.
Kendime geldikten sonra yataktan kalktım. Çalışma odama yöneldim. Bilgisayarımı açtım. Arama motoruna yazdım: karabasan.
Öğrendim. Uyuduğumuzda REM ve NonREM diye evreler yaşıyormuşuz. REM döneminde rüyalar görüyormuşuz. Beynimiz düşteyken vücudumuzu hareketsiz hale getirirmiş. Bir bakıma felç ediyormuş. Böylece kişi rüyasında yaptığı hareketleri yapmıyormuş. Uyku felci de, beyin uyanınca bilinç açıldığında bedendeki felcin devam etmesi durumunda yaşanıyormuş.

Özlem ve korku hisleri ne menem bir şey. İnsanı ne hale sokuyorlar…